عوامل بيماريزاي گياهي خسارات قابل توجهي در پس از برداشت محصولات كشاورزي ايجاد مي كنند. در بين پاتوژن‌هاي گياهي، قارچ‌هاي بيماري‌زاي گياهي يكي از اصلي‌ترين عوامل پوسيدگي در گياهان هستند كه خسارت اقتصادي قابل توجهي را به همراه دارند كه به يك تهديد جدي براي امنيت غذايي جهان تبديل شده است.عليرغم دستاوردهاي چشمگير در توسعه قارچكشهاي شيميايي، فناوري هاي اصلاح نباتات و ساير استراتژي هاي مديريتي براي كنترل عوامل بيماري زاي گياهي، تلفات ناشي از بيماري ها همچنان يك عامل محدود كننده در ماندگاري محصولات كشاورزي در سراسر جهان بويژه در بسياري از كشورهاي توسعه يافته است. با توجه به افزايش مقاومت قارچي و اثرات خطرناك پسماندهاي قارچكشهاي شيميايي براي سلامت انسان و محيط زيست، نياز به بررسي استراتژي هاي مديريت غير شيميايي و سازگار با محيط زيست است. كه استفاده از عوامل كنترل زيستي و متابوليت هاي ثانويه گياهان مثل عصاره ها و اسانس هاي گياهان دارويي يكي از رويكردهاي بالقوه مورد استفاده براي كنترل پاتوژن هاي قارچي در فرايند پس از برداشت مي باشد. اسانس ها به دليل زيست تخريب پذيري، تجديدپذيري، ايمني نسبي، عوارض جانبي كم و خاصيت قارچكشي كانديداي خوبي براي كنترل قارچ هاي بيماري زا هستند. باوجود اين همه مزايا براي استفاده از اسانس گياهان دارويي در مديريت پس از برداشت، اين تركيبات بدليل فرار بودن با مشكلاتي مانند ناپايداري، تبخير و تجزيه در شرايط نامناسب محيطي و شيميايي (نور، اكسيژن، رطوبت، pH) روبرو هستند. براي حل اين مشكلات راهكارهايي ارايه شده است كه يكي از مهم ترين آنها استفاده از فناوري نانو است. نانوكپسوله كردن اسانس باعث انتشار مدوام اسانس مي شود و از تبخير و تعرق آن جلوگيري مي كند و همچنين اثربخشي آن را افزايش مي دهد. بنابراين، نانوكپسوله كردن اسانس براي حفظ و انبارماني محصولات كشاورزي اميدبخش است.